هیولایی به نام کنکور

در آپارتمان قبلی که در آن می نشستیم همسایه ای داشتیم که با آن ها هنوز که هنوزه بعد از گذشت چندین سال در ارتباطیم. امیر علی فرزند همین خانواده بود و چند سالی از من کوچکتر بود و خیلی وقت ها یا او میامد به خانه ما و یا من می رفتم به خانه آن ها که با هم بازی کنیم - البته اغلب اوقات من می رفتم به خانه آن ها D: - این رو هم بگم که خیلی وقت ها ما بازی های کامپیوتری میکردیم و خیلی خیلی کم پیش می آمد که برویم فوتبال ،والیبال یا این گونه بازی ها را بکنیم. خوب یادم هست که بازی London 2012 را وقتی به بازار آمده بود خیلی بازی میکردیم و حسابی توش حرفه ای شده بودیم...

برای چه دارم این متن را مینویسم؟ به این خاطر که دیشب مادر بنده رفته بود به خانه ی آن ها ( حالا دیگر هیچکدام از ما در آن آپارتمان زندگی نمیکنیم). امیر علی امسال کنکور دارد و رشته اش ریاضی است و میخواهد مهندسی مکانیک یا مهندسی شیمی دانشگاه های برتر تهران را بیاورد به نظر من هم توانایشش را دارد چون در دوره دبیرستان واقعا کنکوری خوانده و سال آخر فشار زیادی رویش نیست و در مدرسه بسیار خوبی هم مشغول به تحصیل است. مادرم میگفت چند وقتی است برای کنکور شروع کرده است و حسابی دارد درس میخواند. پدرش که تلاش های فرزندش را در راستای کنکور دیده به او گفته : (( برایم مهم نیست رتبه ات چند می شود یا کجا قبول می شوی همین که داری تلاشت را میکنی برایم کافی است و میخواهم بعد از کنکور برایت بهترین و جدیدترین مدل گوشی را بخرم)) این ها را مادرم برایم تعریف می کرد. این جمله ی پدرش برایم خیلی قابل تامل هست. آخر سخت ترین سال زندگی ام تا این لحظه سال کنکور بوده بدون شک. سالی با کلی استرس و ترس که قرار است آخرش چه شود. استرس، کاهش وزن، افسردگی، آن وابستگی عاطفی شدید که همش به خاطر استرس بیش از حد کنکور بود همه آن ها روز های خیلی تلخی را برایم رقم زد. علتش هم فقط این بود که نتیجه این کنکور لعنتی اگر بد شود من شرمنده پدر و مادرم می شوم آخر آن ها همه چیز برایم مهیا کرده اند که من در کنکور در جای درست و حسابی قبول شوم و کاملا میدانستم اگر چنین اتفاقی نیفتاد واقعا آن ها خیلی زیاد ناراحت می شوند. پدرم یه بار بهم گفت:(( تو فرزند این خانواده ای معلوم است که همه ازت توقع دارند یکی از بهترین دانشگاه های کشور قبول شوی)) یا مادرم همیشه میگفت :(( از بزرگترین آرزو هایم این است که تو در جایی خوب قبول شوی))

فکر میکردم اگر پدر ومادر من هم به جای اینکه اینقدر توقع تیجه خوب از من داشته باشند به این فکر میکردند که مهم این است که من همه تلاشم را بکنم سال کنکور آنقدر تلخ نمی شد و من هم آن همه روحم داغون نمیشد که هنوز که هنوزه اثرات آن روز های تلخ را تجربه کنم.

البته قطعا نباید پدر و مادرم را مقصر بدانم اشتباه خودم بوده و من می بایست برای خودم زندگی می کردم ولی خب کاش آن ها هم کمی بهتر ملایم تر رفتار میکردند ولی خب خدا رو شکر که در آخر همه چی به خیر گذشت و از نتیجه راضی بودند ولی کاش تلاش هایم را می دیدند و اینقدر نتیجه گرا نبودند تا من هم از شدت استرس به این روز ها نمی افتادم.